Waggelen brengt me ver
Waggelen brengt me ver
In april heb ik me, in een vlaag van verstandsverbijstering, ingeschreven voor de Kathmandu marathon. Lopen vind ik heerlijk, hoewel het de laatste jaren meer waggelen is. En met het waggelen ben ik tevreden, ik geniet van het buiten zijn, de wind door mijn haren, samen met mijn hond Lomi bezig zijn. Maar een marathon gaat wel heel lang duren met mijn gewaggel. En toch ga ik naar Kathmandu. Een hele marathon zal er niet inzitten, een halve is ook prima. Zelfs 10 kilometer is mooi.
Nooit gedacht en bedacht dat ik daar tevreden mee zou kunnen zijn. Inmiddels besef ik heel goed dat als ik de marathon niet uitloop ik een dag sacherijnig zal zijn. Als ik blijf ademhalen er niets verandert in en aan de wereld, dat alles gewoon doorgaat en mijn geluk niet afhangt van een medaille. Hoe blij ik ook mag worden van een stukje waggelen met Lomi.
Je hébt gelijk, daarvoor hoef ik niet naar Kathmandu te reizen. Het verdere plan is om na de marathon, de bergen in te gaan. Een druk bewandelde route te kiezen. In een bergdorp waar wandeltoeristen de nacht doorbrengen lokale bewoners te laten masseren. Wat is fijner na 6 uur wandelen een massage te mogen ontvangen??? Zij verdienen geld voor betere huisvesting en een beter leven, de bergwandelaar heeft even geen spierpijn.
Maar waarom wordt er nu al niet in de bergdorpen massages aangeboden?
Weet jij het?
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!