Waggelen in Kathmandu!

Het waggelen in Nepal was een grandioos avontuur. Bijna 2 uur eerder dan de gewone marathonlopers mochten mijn mede wandelaar, Gert en ik vertrekken. Op een militaire basis in Patan was de start en ook de finish. Het begon met 6 rondjes op de baan. Zelfs dan moet je alert zijn wat je loopt, gaten en hobbels zijn heel gewoon. Daarna op zoek naar de roze linten die de route markeren. Met een stevig tempo van meer dan 6 km per uur ging het super. Tot we bij de eerste sightseeing plek aankwamen. Ons startnummer zou toegangsbewijs zijn. Dat was ook wel zo maar nog niet om 8 uur ’s morgens. We moesten tot 10 uur wachten, dat hebben we niet gedaan. Een vrijwilliger stond er en die hebben we ruzie laten maken. Ging niet helemaal goed, militairen achter ons aan. Het liep met een sisser af.

Inmiddels was Kathmandu vol leven, dus vol vervuilende auto’s, bussen, tuktuk’s, brommertjes, motoren en alles wat nog meer de lucht kan vervullen en herrie maakt. Dwars door de stad, geen afgesloten wegen, alles gaat gewoon door als de eerste Kathmandu urban marathon er is.

Ik vond het geweldig om te doen. Zwaar door de warmte, de smog en het constant alert zijn op de weg, het zoeken naar de linten. Een mooie route die langs de mooiste bezienswaardigheden gaat. De lijkverbranding, de grootste stupa, het paleis, op 30 km Monkey tempel met 365 treden. Daar ging ik helemaal stuk. Zelden heb ik zo diep gezeten. Bovenaan de trap bijgekomen met water en een reep wilde ik verder. Ik wilde wel, ik wilde zo graag de finish halen. Het zou zo’n overwinning zijn op mijn lijf. Toch na 2 km tobben in een taxi gestapt. En dat was een goede beslissing. Waggelen heb toch 32 km in niet al te beste omstandigheden volgehouden, zonder mezelf echt de vernieling in te lopen. Ik kwam hier, Nepal, om nog met te doen dan alleen een marathon.

Eenmaal in het hotel eerst op bed gelegen, gedoucht en mijn 10 dubbele blaren verzorgt. Gemiddeld 3 cm doorsnede. 2 dagen moeilijk gelopen en 4 dagen geen schoenen kunnen dragen. Die laatste 10 km, minstens 2 uur wandelen hadden me een martelaar gemaakt. Soms is opgeven moeilijker dan doorgaan. Klein beetje trots ben ik wel op mezelf. Daarvoor heb ik dan ook een medaille gekregen.

Iedereen bedankt voor alle mooie berichten op Facebook en Whats App. Top!